ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΥΠ’ ΑΡΙΘΜΟΝ 77
Ἐπί τῇ Βαϊοφόρῳ Εἰσόδῳ τοῦ Κυρίου
Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ
Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης
τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως
Τρίκκης καί Σταγῶν
Π ρ ό ς
Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τόν Φιλόχριστον λαόν
τῆς Θεοσώστου Ἐπαρχίας Αὐτοῦ
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Μᾶς ἀξιώνει γιά μία ἀκόμη φορά ὁ Θεός νά βρεθοῦμε πρό τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος. Μπορεῖ ὁ κόσμος μας νά βιώνει μία πρωτοφανῆ κρίση καί ἡ πατρίδα μας νά κατακλύζεται καθημερινά ἀπό ἀπαισιόδοξες προβλέψεις γιά τό μέλλον μας. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει καί συνεχίζει νά μᾶς καλεῖ «σήμερον» νά κρατήσουμε στά χέρια μας τά κλαδιά τῶν βαΐων καί νά ὑποδεχθοῦμε τόσο στίς καρδιές ὅσο καί στή ζωή μας τόν Θεάνθρωπο Λυτρωτή, ὡς Αὐτόν πού κομίζει τήν ἐλπίδα καί τήν παρηγοριά. Ἐλπίδα ὅτι παρά τήν ἀποστασία μας, παρά τόν ἐγκλωβισμό μας στό πνεῦμα τοῦ κόσμου καί τό σαρκικό φρόνημα, Ἐκεῖνος δέν μᾶς λησμονεῖ, ἀλλά στέκεται δίπλα μας, ἕτοιμος νά μᾶς διδάξει τήν ταπείνωση, τήν ἀγάπη, τήν θυσία, τήν ὁδό τῆς ἐμπιστοσύνης στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. «Ἰδού ὁ Βασιλεύς ἡμῶν ἔρχεται πραύς καί σώζων ἡμᾶς» (Ζαχ. 9,9). Ἀλλά καί παρηγορία ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι μας. Ὅτι ἡ θυσία Του στόν Γολγοθᾶ ἔφερε τήν Ἁνάσταση. Παρόλο πού μπορεῖ κατά ἄνθρωπον νά αἰσθανόμαστε ὅτι δέν ἀρκοῦν οἱ κόποι μας, δέν μποροῦμε νά στηριχτοῦμε στό ἐγώ μας γιά νά νιώσουμε καί νά γίνουμε εὐτυχισμένοι, ἐν τούτοις ἡ παρηγορητική του φράση ὅτι «ἑνός δέ ἔστι χρεία» (Λουκ. 10,42) καλύπτεται ἀπό τήν παρουσία τοῦ Ἰδίου, ἐφόσον ἀφεθοῦμε στήν χάρη Του καί Τόν καταστήσουμε οἰκεῖο μας στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
Γιά νά βιώσουμε λοιπόν τήν ἐλπίδα καί τήν παρηγορία χρειάζεται ἡ προσωπική μας συμμετοχή στά γεγονότα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος. Γιατί δέν ἔχει νόημα στήν ζωή τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ ἁπλῶς νά παρακολουθοῦμε «ἐκ τοῦ μακρόθεν» τί συμβαίνει ἤ νά παραμένουμε μόνο στήν ἐξωτερική, τήν ἐπιφανειακή τήρηση τῶν ἐθίμων τῆς παραδόσεώς μας. Ὅλα ὅσα ἐκτυλίσσονται μπροστά μας μᾶς προκαλοῦν καί μᾶς προτρέπουν νά συμμετάσχουμε καί ἐμεῖς, «ὡς οἱ παῖδες», ὅπως λέει τό Ἀπολυτίκιο τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Βαΐων. Χωρίς προσωπική συμμετοχή στά γεγονότα αὐτά, ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα θά εἶναι ἁπλῶς μία ἀνάπαυλα στήν ὅλη πορεία τῆς ζωῆς μας καἰ ὄχι μία μοναδική εὐκαιρία συναντήσεως μέ τόν Κύριό μας.
Πῶς ὅμως μποροῦμε νά συμμετάσχουμε στά γεγονότα αὐτά;
Πρωτίστως ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν, μέ τήν πνευματική μας ὑπόσταση. Ὁ Χριστός, ἀνασταίνοντας τόν φίλο Του Λάζαρο, μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ φθορά τῆς ζωῆς δέν μπορεῖ νά ἀγγίξει τήν πίστη στόν Θεό. Ὅτι ὁ θάνατος, παρότι ἐμφανίζει ἕνα τρομακτικό καί ἀποκρουστικό προσωπεῖο στήν μορφή τοῦ Λαζάρου, τυλίγοντάς τον μέ τά λευκά ὀθόνια, κλείνοντάς τον στόν τάφο καί ὁδηγῶντας τό σῶμα στήν ἀποσύνθεση, ἐντούτοις δέν μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ στόν Νικητή τοῦ Θανάτου πού εἶναι ὁ Χριστός.
Μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Χριστός. Δακρύζει ἐνώπιον τοῦ θανάτου, τόν ὁποῖο ἐπιλέγουμε ἐξ αἰτίας τῶν παθῶν καί ἁμαρτιῶν μας, ἐξ αἰτίας τῆς ἐπιλογῆς μας νά ζοῦμε μέ γνώμονα τό δικό μας θέλημα ἐνάντια στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νά ἀρνούμαστε τήν ἀγάπη ὡς προτεραιότητα τῆς ζωῆς μας. Νά ἐπιλέγουμε τόν πνευματικό θάνατο, τόν χωρισμό δηλαδή τῆς καρδιᾶς μας ἀπό τόν Θεό καί τήν προσκόλλησή μας στό πνεῦμα τοῦ κόσμου. Σ’ αὐτό πού θεοποιεῖ τόν ἑαυτό μας, τίς φιλοδοξίες μας, τήν φιληδονία μας, τήν ἄρνηση νά μοιραστοῦμε τήν χαρά μέ τόν συνάνθρωπο ἤ νά ἐργαστοῦμε καί γιά τήν δική του χαρά. Ἄν ὅμως πιστέψουμε στόν Χριστό, τότε Αὐτός μᾶς ἀνασταίνει καί μᾶς κάνει νά νικοῦμε μαζί Του τόν θάνατο. Καί εἶναι δωρεά ἡ Ἀνάσταση. Εὐλογία. Ἀρχή καινούργιας ζωῆς. Προϋποθέτει ὅμως νά ποῦμε τό ΝΑΙ στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καί νά ἀλλάξουμε τήν ζωή μας. Μέ μετάνοια καί ἐλπίδα.
Καί τότε, θά μπορέσουμε νά συμμετάσχουμε μέ ὅλη τήν ἰσχύ μας στά γεγονότα τῶν ἡμερῶν. Διότι ἡ νηστεία, ἡ προσευχή, ἡ ἐγκράτεια των παθών, ὁ περιορισμός τῆς κατακρίσεως, ἡ συμφιλίωση μέ τόν πλησίον καί τόν ἑαυτό μας θά ἀγγίζουν τήν καρδιά μας καί θά εἶναι ἔκφραση τῆς δικῆς μας σχέσεως μέ τόν Χριστό. Δέν θά νηστεύουμε γιά τό καλό τοῦ χρόνου ἤ ἀπό παράδοση, οὔτε θά ἐκκλησιαζόμαστε ἀπό παιδικό συναίσθημα, ἀλλά μέ ἀλλαγμένη καρδιά καί κεκαθαρμένη διάνοια θά ζήσουμε τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα ὡς ἀφετηρία χαρᾶς καί αἰωνιότητας.
Ἡ μετοχή στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας γίνεται πρόξενος χαρᾶς. Ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ μέ πνευματικό προσανατολισμό ἀναγνωρίζει στό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ πού εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα, τόν Θεό πού εἰσέρχεται καί στήν δική του ζωή. Δέν κρατᾶ μόνο τά ὑλικά βάγια στά χέρια του, ἀλλά καί τήν πίστη ὅτι ὁ θάνατος νικήθηκε! Δέν ὑμνεῖ καί δοξάζει μέ τά λόγια τόν Θεό, ἀλλά προχωρεῖ καί στά ἔργα, πρωτίστως τῆς μετανοίας καί τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως μᾶς δείχνει ἡ Ἐκκλησία. Καί τότε ἡ χαρά τόν μεταμορφώνει σέ παῖδα Θεοῦ, δηλαδή σέ σεσωσμένο ἄνθρωπο.
Καθώς ξεκινᾶ σήμερα ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἄς κρατήσουμε τήν χαρά καί τήν βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός εἶναι μαζί μας. Ὅτι μποροῦμε νά βγοῦμε ἀπό τίς δυσκολίες μας ἄν Τόν ἀφήσουμε νά μᾶς μεταμορφώσει καί νά μᾶς ἁγιάσει. Ἄς προσπαθοῦμε νά φανοῦμε εὐγνώμονες πρός Ἐκείνον πού μᾶς ἀποκαλεῖ φίλους Του καί εἶναι ἕτοιμος, ἐφόσον Τοῦ προσφέρουμε τήν καρδιά μας, ἐφόσον θέλουμε προσωπικά νά συμμετέχουμε στόν τρόπο ζωῆς πού μᾶς δίδαξε, νά μᾶς ὁδηγήσει στήν ἀνάσταση καί στήν χαρά. Καί τότε ἡ ζωή μας, παρά τίς δυσκολίες, θά ἔχει ἐλπίδα καί παρηγοριά!
Σᾶς εὐχομαι δύναμη καί ἐλπίδα ὥστε νά ἀκολουθήσουμε ὡς ἕνα σῶμα τόν Κύριό μας στήν ὁδό τοῦ πάθους καί τῆς ἀναστάσεώς Του! Καλή καί εὐλογημένη Μεγάλη Ἑβδομάδα!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Μετ’ εὐχῶν καί τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΤΡΙΚΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΓΩΝ Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ