Στο υπερώο της Ιερουσαλήμ βρίσκεται ο Κύριος με τους μαθητές Του. Τους παρέδωσε το μέγα και φρικτό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και τώρα συζητά μαζί τους. Θέλει να τους κατατοπίσει για τα επερχόμενα συγκλονιστικά και συνταρακτικά γεγονότα των σεπτών Παθών και της Σταυρικής Θυσίας Του. Συγχρόνως τους αφήνει τις τελευταίες συμβουλές και υποθήκες. Τούς προειδοποιεί ακόμη ότι εκείνες τις δύσκολες ώρες όλοι τους θα διασκορπισθούν και θα κλονισθεί η εμπιστοσύνη τους προς τον Διδάσκαλο.
Οι μαθητές σιωπηλοί, συλλογισμένοι, ακούν με πολλή προσοχή τα όσα τους λέγει ο Κύριος. Δεν θέλουν, δεν μπορούν να παραδεχθούν ότι ενδέχεται να Τον εγκαταλείψουν. Ποιοί; Αυτοί που εγκατέλειψαν τα πάντα, προκειμένου να Τον ακολουθήσουν στο κοσμοσωτήριο έργο Του!
Η συζήτηση διακόπτεται, όταν ο Πέτρος με αυτοπεποίθηση και έντονη φωνή διαβεβαιώνει πως είναι έτοιμος να πεθάνει προς χάριν Του παρά να Τον εγκαταλείψει.
Ο Κύριος τότε προαναγγέλλει πως ο σατανάς ζήτησε να σας αναταράξει καί να σας κλονίσει. «Εγώ όμως προσευχήθηκα ιδιαίτερα για σένα, Πέτρο, να μη χάσεις την πίστη σου».
«...Εγω δε εδεήθην περί σου ίνα μη εκλίπη η πίστις σου...» (Λουκ. κβ' 32). Γνώριζε ως Θεάνθρωπος ότι ο μαθητής Του θα Τον αρνούνταν, και προσευχήθηκε στον ουράνιο Πατέρα Του να μην τον εγκαταλείψει η χάρη Του.
Και ο Θεός Πατήρ άκουσε, δέχθηκε την προσευχή του Υιού Του. Αρνήθηκε ο μαθητής -όμως επέστρεψε, μετανόησε, απόλαυσε το έλεος, τους οικτιρμούς του πανάγαθου Θεού.
Η μετάνοια του Πέτρου δεν είχε ανθρώπινη αφετηρία. Στην πορεία της επιστροφής του πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον Κύριο. Όπως τη στιγμή της αρνήσεώς του τον βοήθησε με ένα βλέμμα Του να καταλάβει πόσο βαθιά είχε κατρακυλήσει, έτσι και η προκαταβολική εκείνη προσευχή του Ιησού προλαβαίνει κάτι χειρότερο και τον στηρίζει στην επάνοδό του. Και τώρα πάλι μαθητής, Απόστολος πρωτοκορυφαίος.
Αυτή όμως η προσευχή του Κυρίου δεν έγινε μόνο για τον Πέτρο. Ο Θεάνθρωπος προσευχήθηκε και προσεύχεται για όλους τους μαθητές Του που κινδυνεύουν στον αγώνα τους. Δεν έπαυσε να δέεται, να μεσιτεύει για όλους τούς βαπτισμένους χριστιανούς μέσα στους αιώνες και στις μέρες μας.
Ένα τέτοιο δείγμα αγάπης, στοργής και μέριμνας πατρικής είναι η αρχιερατική Του προσευχή την οποία ανέπεμψε τις τελευταίες ώρες της επίγειας ζωής Του.
Προσευχή και για τους Μαθητές, αλλά και για τους πιστούς κάθε εποχής, όλων των αιώνων, όσους πίστεψαν και έγιναν μέλη της Εκκλησίας Του, οι οποίοι έχουν ανάγκες και διατρέχουν κινδύνους πολλούς. Το έργο τους είναι δύσκολο. Μένουν στον κόσμο, έχουν ν’ αντιμετωπίσουν τον αρχέκακο ανθρωποκτόνο διάβολο. Γι’ αυτό και έχουν ανάγκη της ειδικής προστασίας του Θεού, ώστε να διατηρηθούν στην αληθινή θεογνωσία, να προφυλαχθούν από τις πλεκτάνες του πονηρού και των οργάνων του και να εκπληρώσουν το έργο τους, την αποστολή τους.
Αυτή η προσευχή και μεσιτεία του Κυρίου είναι ιδιαιτέρως ισχυρή και καρποφόρα. Διότι ως Υιός αγαπητός ευαρέστησε πλήρως στον Πατέρα Του, προσφέροντας τον εαυτό Του «θυσίαν ζώσαν» (βλ. Έφ. ε' 2, Ρωμ. ιβ' 1).
Η μεγάλη αυτή αλήθεια, η σκέψη δηλαδή ότι ο Κύριος προσεύχεται και μεσιτεύει για μας, πολύ πρέπει να μας ειρηνεύει και να μας ενδυναμώνει. Ιδίως σε ώρες δύσκολες, δοκιμασιών, θλίψεων, όταν ο ουρανός της ψυχής σκοτεινιάζει, στις ώρες της φριχτής απελπισίας, της εσωτερικής πάλης, όταν ο πειρασμός, η αμαρτία θολώνουν τον νου. Στις στιγμές αυτές ιδίως να μη λησμονούμε ποτέ ότι ο Κύριος μας μεσιτεύει για μας.
Ας υψώνουμε τη σκέψη μας προς τα άνω, όπου «ο Χριστός εστιν εν δεξιά του Θεού καθήμενος» (Κολασ. γ' 1). Ας αισιοδοξούμε, αφού ο Κύριος γνωρίζει τα πάντα και τις δυσκολίες μας και αφού τόσο πολύ μας αγαπά και προσεύχεται υπέρ ημών. Ας πιστεύουμε ακράδαντα ότι θα επέμβει τότε που κρίνει Εκείνος με όλη Του τη δύναμη και ότι κι αυτά τα θλιβερά θ’ αποβούν σε ωφέλειά μας
«Ο ΣΩΤΗΡ»